rafet el romano...
profesyonelleştikçe yok olan bir müzisyenin öyküsü gibi...
oysa ilk albümü mükemmeldi benim için...
melodiler ve armoniler havada uçuşuyordu...
halk vardı, insan vardı, aşk vardı şarkılarında...
oysa şimdide aşk var hatta sadece aşk var başkada birşey yok anlattıklarında...
müziğinde başa giderken sonunu bulmuş...
artık üretemiyor çünkü birşey yaşayamıyor...
artık kendi istediği şeyleri yapmıyor...
başkalarının kaygılarını taşıyor...
SANAT NE HALK İÇİN NE DE SANAT İÇİNDİR...
SANAT SANATÇININ TA KENDİSİDİR...
sanat sanatçının kendini yakalayıp geçmesidir...
... ve EL ROMANO GENDİNİ GEÇEMİYOR ARTIK BAŞKALARIYLA YARIŞMAKTAN... özlüyorum onu...